Samen Zijn We Niet Alleen

Ruim 15 procent van de inwoners van bruisend Amsterdam voelt zich chronisch eenzaam, en maar liefst 38 procent heeft regelmatig last van eenzaamheid. 

Mijn vader is iemand die niet gemakkelijk naar een buurthuis zou stappen om deel te nemen aan een activiteit. Dit past simpelweg niet bij zijn interesse en fysieke capaciteiten. In een samenleving die zich snel ontwikkelt en waarin digitale interacties de norm zijn, voelt hij zich soms overweldigd en eenzaam in de eigen vier muren van zijn huis. 

Onlangs deelde hij met mij een eenvoudige wens die een wereld van verschil kan maken: hij verlangt ernaar om al zou het maar een half uur per dag met iemand te praten, iemand die hij als gelijkwaardig beschouwt, zonder de barrières van een formele instantie of een vrijwilliger. 

Dit verhaal van mijn vader heeft me doen nadenken over de behoeften van vele anderen die wellicht in dezelfde situatie verkeren. Mensen voor wie bestaande activiteiten en initiatieven niet volledig aansluiten bij hun verlangen naar menselijk contact en een oprechte babbel. 

Een persoonlijke benadering, waarbij individuen op basis van hun interesses en wensen aan elkaar worden gekoppeld, kan de eenzaamheid doorbreken en waardevolle menselijke verbindingen tot stand brengen. 

Met dit in gedachten wil ik graag een pilotinitiatief opzetten dat zich richt op het verbinden van twee mensen in dezelfde wijk. Dit initiatief zal beginnen met het verspreiden van oproepen via flyers in Amsterdam West, waarbij ik mensen uitnodig om contact met mij op te nemen als ze behoefte hebben aan een eenvoudig gesprek. Na het voeren van persoonlijke intakegesprekken zal ik mijn inspanningen richten op het maken van duurzame, waardevolle matches.  
Ik ga persoonlijk gelijkgestemde buurtbewoners matchen die ook naar een praatje verlangen. We hoeven niet ver te zoeken naar contact, want het kan zo dichtbij zijn. Laten we die barrière doorbreken kennen en ontdekken dat gezelschap nooit ver weg is!